‎OVIDIUS. ‎
‎De kunst der vrijage. Twintig eeuwen oude, maar niet verouderde liefdeswenken. (Nederlandsche bewerking J. Meihuizen) ‎

‎Amsterdam, Strengholt, 1941. ‎

Reference : 114678

‎167 p., illstrations. Half cloth. 25 cm (OiN 275; translation of Ars Amandi; including a slightly worn dustjacket. Charming illustrations by the artist and book illustrator Frans Lammers. In the weekly magazine 'Nieuwsblad voor den Boekhandel', 109e Jaargang, no. 42, 22 October 1942, we read in a review of this edition, written by the important Dutch book historian and expert on typography G.W. Ovink (1912/1984: 'Ovidius: Kunst der vrijage (Strengholt). Een buitengewoon dankbare opgave: de luchtige poëzie van Ovidius, die zoo onnavolgbaar het oude Rome op het hoogtepunt van zijn bloei en het begin van de decadentie weergeeft, te illustreeren. Strengholt heeft hiervoor F. Lammers aan het werk gezet, een handig en bekwaam teekenaar, (...). Het is verheugend dat deze kunstenaar, wiens werk reeds op ander gebied bekend was, hier de kans kreeg om een dergelijk onderwerp, dat hem ligt, te behandelen in de bandversiering en illustraties. Hij koos een bruinen linnen rug met een rood etiket in grondopdruk met (te magere) nette Romeinsche kapitalen, en een losse vakverdeeling met een hartje in lauwertak, braaf en stijf. De platten daarentegen zijn 'in wit papier, met den titel in zuivere letters en een aardige teekening van een verliefd paar (te laag) daaronder. De derde stijlwisseling komt in de titelpagina, die in Bodoni werd uitgevoerd, terwijl de tekst daarna uit de nobele, inderdaad Romeinsche ,,Weiss"-letter is gezet. Een rare combinatie. De marges zijn zeer ruim gehouden, 'daarin vonden de onderkoppen (Weiss cursief) een plaats, een goede oplossing. Lammers vulde een aantal volle pagina's met benijdenswaardig vlotte penteekeningen, nu en dan op het ,,galante" af, doch nog zeer onschuldig. Zij lijken ons echter te schetsmatig en anecdotisch om bij dit in dubbelen zin klassieke werk geheel te bevredigen. Illustraties daarvoor moeten zeker luchtig zijn, maar daarom nog niet vluchtig. En de Romeinsche jongemannen waren niet allen boerenpummels zooals Lammers die teekent. Door de vlotte prentjes, de stopper-teekeningen in rood, de roode initialen en de ruime opmaak is het een aantrekkelijk boek geworden, doch iets te luchtig van toon en tegelijk te veel in de richting van het pompeuze ,,prachtwerk". Een kleiner formaat, dat meer tot een telkens ter hand nemen inviteert, voorts - zoo mogelijk - een wat gladder papier, en een delicatere typografie zouden meer in de lijn van dezen tekst gelegen hebben'. (facsimile.ub.rug.nl/cdm/ref/collection/tijdschrift/id/149/) ‎